این هنرمند به 400 کودک کار نقاشی آموخته است ، آنها باور ندارند که می توانند یاد بگیرند - آشنایی با استانبول

به گزارش آشنایی با استانبول، حمیده توحیدی علی رغم ظاهر خسته و بی روح بچه ها کار و خیابان سعی دارد به آنها هنر بیاموزد. او که بیش از 25 سال است در عرصه نقاشی فعالیت دارد و نمایشگاه های متعددی در داخل و خارج از کشور برپا نموده است، این روزها به واسطه موسسه نهال جوان با این بچه ها آشنا شده و به آنها آرزو هدیه می دهد؛ آرزویی از جنس نقاشی.

آشنایی با استانبول - سمیرا باباجانپور: توحیدی، عضو انجمن نقاشان است و تجربه 4 سال آموزش به بچه ها معلول جسمی و فکری در موسسه نیکوکاری رعد را در کارنامه دارد. او از سال 90 با موسسه نهال جوان که در حوزه بچه ها کار فعالیت می نماید در عرصه آموزش نقاشی و خلاقیت به بچه ها کار درس می دهد. گفت وگوی ما با این هنرمند را با محور آموزش نقاشی به بچه ها کار می خوانید.

خواندنی های بیشتر را اینجا دنبال کنید

• شما چند سال است که وارد حوزه تدریس نقاشی به بچه ها کار شده اید. چطور تصمیم گرفتید این فعالیت اجتماعی را تجربه کنید؟

متأسفانه در شهر ما افراد کمی هستند که به حوزه بچه های کار ورود می نمایند. البته باید بدانیم وقتی وارد این حوزه می شویم تداخل زیادی با زندگی مان پیدا می نماید. برای همین لازم است کسی که وارد این گود می گردد بتواند جریانات آن را در زندگی شخصی اش کنترل کند و ظرفیت بالایی برای پذیرش مسائل و معضلات اجتماعی داشته باشد؛ چراکه این یک معضل است و کسانی هم موظف هستند به این حوزه وارد شوند و باری را به دوش بکشند.

من در سال های مختلف هم با بچه ها و نوجوانان معلول جسمی و فکری کارکردم و هم بچه ها کار؛ چراکه دوست داشتم در حوزه های خاص وارد چالش شوم. به نظر من، همه ما، فارغ از طبقه اجتماعی و مالی، از نظر انسانی اصالتی داریم و باید داشته هایمان را به نوعی به اشتراک بگذاریم تا بتوانیم زندگی بهتری را تجربه کنیم.

• قبل از آشنایی با موسسه نهال جوان پیش آمده بود با بچه ها کار ارتباط بگیرید یا برایشان کاری انجام دهید؟

واقعیت این است که من هم مثل همه مردم این شهر با بچه ها کار در خیابان روبروه داشته ام و قطعاً مسئله نوظهوری نیست که بخواهیم در خصوصش صحبت کنم. این مشکل از سال های دور بوده، اما امروز شکل های آن تغییر نموده است. بااین حال همواره زمانی که با این بچه ها روبرو می شدم این سؤال و دغدغه برایم به وجود می آمد که برای این بچه ها چه کار می گردد کرد که متفاوت باشد و آنها نیز این تفاوت را احساس نمایند.

• اولین برخوردتان با بچه ها کار چگونه بود. از روبروه با آنها هراس نداشتید؟

هراس نه، اما اول سعی کردم سر صحبت را بازکنم و از شرایطشان جویا شوم. واقعاً به این نتیجه رسیده ام که اگر نمی توانم کاری برای این بچه ها انجام دهم، لااقل می توانم برای لحظه ای با هم کلام شدن، حس ارزشمند بودن را به آنها بدهم. وقتی هم وارد موسسه نهال جوان شدم از همان اول تصمیم گرفتم بچه ها کار را باهنر آشنا کنم. دلم می خواست بچه ها را لحظه ای از خودشان فارغ کنم تا به چالش های روزمره شان فکر ننمایند. برای همین کارگاه های نقاشی و خلاقیت را شروع کردم.

• آموزش هنر به بچه ها کار چطور پیش رفت و چه تجربیاتی کسب کردید؟

اولین تجربه این بود که متوجه شدم در ابتدا بچه ها کار باور ندارند که می توانند یاد بگیرند. جالب اینکه وقتی توانستند با من ارتباط برقرار نمایند، آن موقع دیدم بهتر با مسئله آموزش هنر کنار می آیند. برای همین مربی خیلی در یادگیری بچه ها کار مؤثر است.

• تأکید بر آموزش جنبه های هنری به بچه ها کار چقدر ضرورت دارد؟

ضرورتش زمانی معین می گردد که شاهد تأثیر آن بر جنبه های روانی و فکری بچه ها هستیم. بیشترین دغدغه ما این است که کلاس آموزشی، فضایی برای رهایی از دنیای خشنی باشد که در آن زندگی می نمایند. وقتی فکر بچه ها کار را از مسائل آزاردهنده خالی می کنید آرامش به سراغشان می آید.

• در این یک دهه چند هنرجو را آموزش دادید؟

از سال 1390 بیش از 400 نفر را آموزش دادم.

• چه نوع آموزشی به بچه ها می دهید؟

ما دو روز در هفته در سه مقطع تدریس داریم و با هنرجوها از ابتدا با نقاشی و خلاقیت شروع می کنم. به این روش هم رسیدم که ابتدا باید فکرشان را فعال کرد تا درونشان را به نمایش بگذارند. این موضوع یاری می نماید نگاهشان به اطراف دقیق باشد. سعی می کنم آنها را وادار کنم به کارهایشان و افکارشان بیشتر دقت نمایند. امروز در حوزه روان شناسی از نقاشی به عنوان راهی برای درمان استفاده می نمایند. ازاین جهت می توان به بچه ها کار یاری کرد تا فکرشان بیشتر فعال گردد و گره ها و مسائل سیاه درونشان را بیرون بریزند.

• بیشتر چه تصاویری در کارهای بچه ها کار می بینید؟

خشونت و تیرگی در کار هنرجوهایم به وفور وجود دارد. بچه ها در فضاهای نامفهومی سیر می نمایند. شکل هایی می کشند، اما نمی توانند مفهومی را که می خواهند پیاده نمایند. در ابتدای روبروه بچه ها کار باهنر نقاشی به وضوح شاهد خشمشان هستم.

• روبروه خانواده بچه ها کار با دوره های آموزشی چطور است؟

غالب هنرجوهای من دخترانی هستند که بیشتر در خانه ها کار می نمایند. از گلدوزی و کارهای خانگی تا شستن سبزی و ... البته حضورشان مسائلی را ایجاد می نماید. اوایل خانواده ها مخالفت می نمایند اما به مرور پدر و مادرها با رفت وآمد بچه هاشان در این کلاس ها متوجه می شوند آنها حال بهتری پیدا می نمایند و خیلی مانع نمی شوند.

در خصوص پسرها هم مسائل به شکل دیگری است. پسرها در شرایط کاری بیشتری قرار دارند و زمان کمتری را صرف حضور در کلاس ها می نمایند.

• در این یک دهه توانسته اید استعدادی کشف کنید یا بچه ها را به مرحله قابل قبولی برسانید؟

من در مقاطع مختلف سنی با بچه ها کار نموده ام و بعضی را تا مرحله کار با رنگ روغن هم رسانده ام. دو نمایشگاه رسمی در فرهنگسرای ابن سینا و در گالری زمرد پاسارگاد برگزار کردیم که بسیار مورد استقبال نهاده شد. در کنار آن هم ده ها نمایشگاه غیررسمی برگزار نموده ایم.

نقاشی حمیده توحیدی با موضوع بچه ها کار

• فکر نمی کنید با یاری خیران برای خرید آثار این هنرجوها بتوان به آنها انگیزه بیشتری داد؟

واقعاً ایده ای رؤیایی است. این اتفاق قطعاً از کارهای خیر نتیجه مطلوب تری خواهد داشت. همه کوشش ما این است که اعتمادبه نفس و حس بودن به این بچه ها بدهیم. خرید آثار موجب می گردد احساس موجودیت نمایند. در این حوزه به سهم خودم کوشش نموده ام، اما نتیجه مطلوب را نگرفتم.

• پیشنهادتان به شهروندان تهرانی در روبروه با بچه ها کار چیست؟

در این سال ها دریافتم بدترین ضربه ای که به این بچه ها می خورد روبروه دلسوزانه است. برای همین باید در ازای کاری که انجام می دهند مزد به آنها پرداخت گردد؛ یعنی در قبال کار مزد دریافت نمایند. چون این بچه ها عادت می نمایند بدون کار، مزد بگیرند. ضمن اینکه بچه ها کار از نظر تغذیه با مسائل عدیده ای روبرو هستند. از طرف دیگر صحبت کردن هم یکی از برترین راه ها برای آرامش بچه ها است. نیازی نیست به آنها پول پرداخت گردد، صحبت کردن به آنها یاری می نماید که بفهمند وجودشان ارزشمند است و دیگران به عنوان یک عضو معیوب نگاهشان نمی نمایند.