استیلتزویل، شهری شناور بر روی آب با پیشینه ای جالب - آشنایی با استانبول

به گزارش آشنایی با استانبول، شهری که بعد از سالیان سال همپنان شناور به جای مانده است.

به طور معمول شه ها در نقاطی مانند کرانه رودخانه ها، دشت های وسیع، دامنه کوه ها، کنار جاده ها و… پدید می آیند. ولی بعضی شه ها مانند استیلتزویل (Stiltsville) در فلوریدای آمریکا از این قاعده مستثنی بوده و روی آب ساخته شده اند. برای آشنایی بیشتر با این شهر در ادامه مطلب همراه خبرنگاران باشید.

روی خلیج بیسکین (Biscayne)، شهری شناور به نام استیلتزویل واقع شده است که پیشینه بسیار جالبی دارد. در واقع، در سال های دهه 1930 نخستین کلبه بر پایه های ساخته شد که ریشه آن ها در آب قرار داشت و در طول سال ها رفته رفته بر تعداد سازه های منطقه افزوده شد. از نکته های جالب در خصوص شهر آبی استیلتزویل این است فقط به وسیله راه آبی و بازدید از گردشگاه های زمستانی ساحل میامی می توان به آنجا دسترسی پیدا کرد. اوج معروفیت این منطقه در سال های دهه 1960 بود؛ در این سال ها حدود 277 سازه روی آب وجود داشت، ولی در اثر عوامل مخربی مانند طوفان های متعدد، آتش سوزی و… باعث کاهش عمر این سازه ها و از بین رفتن آن ها شد.

همچنان که پیش تر نیز اشاره شد شهر آبی استیلتزویل در محدوده پارک ملی بیسکین و 1/60 کیلومتری جنوب کیپ (Cape) فلوریدا، روی کرانه ساحلی بیسکین در جوار میامی واقع شده است.

در حال حاضر، تنها 7 سازه چوبی بر روی ستون ها در این منطقه به جای مانده است، البته سازه ها در ارتفاع 3/04 متری از سطح آب قرار دارند که در صورت وقوع جزر و مد سطح آب بین 0/30 تا 0/90 متر تغییر می یابد.

باشگاه کالورت (Calvert Club) نخستین باشگاه این منطقه محسوب می شد که بع ها و در سال های 1940 با نام باشگاه کوارتدک (Quarterdeck Club) به کار خود ادامه داد. در زمان افتتاح باشگاه، هر یک از اعضا ملزم به پرداخت 150 دلار به عنوان حق عضویت بودند و دریافت اجازه عضویت تنها به وسیله دعوت یکی از اعضای باشگاه میسر بود. به این ترتیب، باشگاه در مدت اندکی به یکی از معروف ترین مکان ها در سطح میامی تبدیل و پس از چاپ مقاله ای در خصوص آن در تاریخ 10 فوریه سال 1942 در مجله لایف (Life) آوازه معروفیت آن دوچندان شد. در این مقاله باشگاه مذکور چنین وصف شده بود که:

در این جامعه کوچک آمریکایی می توان از نور آفتاب، آب شور و آرامش روحی لذت برد.

این باشگاه با صرف هزینه ای بالغ بر 100،000 دلار به امکاناتی مانند پل چوبی، سالن غذاخوری، سالن استراحت و اسکله مخصوص قایق های بادبانی مجهز شده بود.

در سال 1950 و به علت طوفانی سهمگین، یکی از مکان های منطقه به نام کلبه ادیز کرافیش (Crawfish Eddys) کاملا از بین رفته و محل باشگاه نیز به طور جدی دچار آسیب شد. البته سایر سازه ها نیز از تخریب در امان نمانده و این واقعه موجب حضور عده ای از بانکداران، وکلا و سیاستمداران مانند تد کندی در منطقه شد.

پس از وقوع دو طوفان سهمگین دیگر در سال های دهه 1960 و عملیات های متعدد پلیس میامی، استیلتزویل به محیطی خانوادگی تبدیل شد. به عبارت دیگر، تعدادی معدودی از خانواده های شهر میامی که در پی آرامش در میان دریا بودند، این منطقه را برای سرگرمی و استراحت انتخاب می کردند. البته دریافت دعوت برای باربکیو و ماهیگیری در استیلتزویل یکی از امتیازهای خاص در آن دوران به شمار می رفت.

در سال های پایانی دهه 1950، دوازده نفر از کارمندان شاغل در باشگاه Miami Springs Power Boat کلبه ای را به قیمت یک دلار خریداری و دوباره آن را روی سطح آب استیلتزویل راه اندازی کردند. برای این کار آنها ابتدا کلبه را روی گل و لای قرار داده و سپس پایه ها و اسکله سازه خود را بنا کردند. در سال 1965، طوفان بتسی خسارت چندانی به این مکان وارد نکرد و از این رو، اعضای آن چهارچوب داخلی را محکم تر کردند. این سازه تا به امروز در محل به جای مانده است.

در طول سال ها، مجموعه اسپرینگ هاوس (Springs House) محل تجمع هزاران نفر از جمله گروه های نظامی اسکات بوی (Boy Scout) و اعضای باشگاه اپتیمیست (Optimist) بوده است. بعلاوه تعداد بیشماری آگهی های بازرگانی نیز در این محل تهیه شده است.

اگرچه این مکان امروزه تقریبا متروکه شده است، ولی در سال های دهه 1940 و 1950 محل تجمع بسیاری از وکلا، بانکداران، سیاستمداران و صاحبان سرمایه بود که برای سرگرمی و گذران تعطیلات به میامی سفر می کردند.

در سال 1965، طوفان بتسی باعث تخریب جدی سازه های استیلتزویل شد. از این رو، در ماه آگوست سال 1965، فرمانداری استان کالیفرنیا از مالکان استیلتزویل مبلغی معادل 100 دلار هزینه سالیانه از بابت مبلغ اجاره مکان ها طلب کرد. بعلاوه هیچ گونه مجوزی برای ساخت مکانی نو یا بازسازی سازه های بیش از تخریب 50 درصدی در این ناحیه صادر نشد. در ادامه این طرح، کلیه سازه ها کدبندی شده و از سال 1969 تهیه آگهی های تجاری نیز ممنوع شد.

در ابتدای سال 1992، در حدود 14 سازه در ناحیه استیلتزویل وجود داشت که پس از طوفان اندرو، در بیست و چهارم آگوست سال 1992، تنها هفت مورد از آن ها از تخریب در امان مانده و تا یکم جولای 1999 پابرجا بودند.